परमेश्वोरको उपस्थितिद्वारा पाइने केही आशिषहरु (प्रस्थान ३३:१-६, १२-२६) – पाष्टर रोबर्ट कार्थक

व्यवस्थाका पाटीहरू लिनलाई परमेश्वरकहाँ गएको मोशा चालीस दिनसम्म सीनै पर्वतमा उतै अल्मलिए । यसरी लामो समयसम्म पनि तिनी नफर्कदा हतास भएका इस्राएलीहरूले हारूनलाई एउटा सुनको बाछो बनाउन लाएर परमेश्वरको सट्टामा त्यसलाई नै पुज्नथाले । परमेश्वर साह्रै क्रोधित हुनु भयो र तिनीहरू सबैलाई भस्म गर्ने निर्णय गर्नुभयो । मोशाले बडो मुश्किलसित उहाँलाई मनाए । उहाँले मोशालाई भत्रुभयो, ‘‘तिमीहरू हठी मानिस हौ, यसकारण म तिमीहरूको मध्यमा हिँड्ने छैन नत्रता बाटैमा म तिमीहरूलाई नाश पारुँला । …म तिमीहरूका अगि–अगि एउटा दूत पठाउनेछु ।” अब उसो परमेश्वर तिनीहरूसँग नजाने भत्रे कुराले मोशालाई साह्रै विचलित गरायो । परमेश्वरको आदेशअनुसार त्यति ठूलो हठी, बागी, अनाज्ञाकारी भीडलाई प्रतिज्ञाको मुलुकमा पु¥याउने कामको जिम्मेवारी आफैले एक्लै वहन गर्न सक्ने आँट तिनलाई भएन । तिनीहरूका भविष्यको निम्ति परमेश्वरले राख्नुभएका योजनाहरू पनि जात्र तिनले आवश्यक ठाने । तिनले परमेश्वरलाई भने, बिन्ती छ, यदि तपाईंको निगाह ममाथि भएको छ भने अब मलाई तपाईंको मार्ग देखाउनु होस् । परमेश्वरले तिनलाई भत्रुभयो, ‘‘मेरो उपस्थिति नै तँसँग जानेछ र म तँलाई विश्राम दिनेछु ।” यो सुनेर मोशालाई कति खुशी लाग्यो होला ? भजन १०३:७ ले भन्दछ “उहाँले मोशालाई आफ्नो मार्ग…देखाउनु भयो ।”
२०१२ साललाई पछि छाडेर अब हामी २०१३ सालमा प्रवेश गरेका छौं । यो वर्ष हाम्रो लागि कस्तो वर्ष हुन्छ भनी हामी कसैलाई पनि थाहा छैन । बितेको वर्ष हामीले धेरै कुरामा परमेश्वर पितालाई दुखित तुल्यायौं, रीस उठायौं । अब उप्रान्त उहाँ हामीसँग जान सक्नुहुत्र होला जस्तो हामी कतिलाई लागेको पनि होला । तर उहाँ, हामीलाई प्यार गर्नुहुने, माया गर्नुहुने, अति धिरजी र प्रेमी परमेश्वर पिता हामीलाई भत्रुहुन्छ, ‘‘मेरो उपस्थिति नै तिमीहरूसँग जानेछ, र म तिमीहरूलाई विश्राम
दिनेछु ।” उहाँले हामीलाई छाड्नु हुनेछैन, त्याग्नु हुनेछैन । उहाँको आत्मा हाम्रो साथमा मात्र होइन तर हामीभित्र नै बास गर्नुहुन्छ र उहाँ सधैँसम्मको निम्ति हामीसँग हामीमा रहनुहुनेछ (यूहत्रा १४:१३–१७) । पूराना करारका मानिसहरू भन्दा हामी नयाँ करारकाहरू अत्यन्तै भाग्यमानी छौं । ती मानिसहरूमध्ये कति विशेष–विशेष व्यक्तिहरूलाई मात्र विशेष–विशेष कामको निम्ति पवित्र आत्मा दिइनुहुन्थ्यो । हामी विश्वासीहरूसँग चाहिँ उहाँ विशेष–विशेष अवसरमा मात्र होइन तर सबैसँग सधैँ–सधैँ नै
रहनुहुन्छ । उहाँ हाम्रो साथमा मात्र होइन तर हामीभित्र नै बस्नुहुन्छ । यी आशिषहरू पहिलेका भक्तहरूले चाहिँ उपभोग गर्न पाएनन् ।
प्रस्थान ३३:१४–१६ मा हामी परमेश्वरको उपस्थितिद्वारा पाइने कति आशिषहरूका बारेमा पढ्न पाउँछौं । पहिलो मुख्य आशिष त परमेश्वरको यही वचनमा नै भेट्टाउँछौं । उहाँ भत्रुहुन्छ, ‘‘मेरो उपस्थिति नै तँसँग जानेछ र म तँलाई विश्राम दिनेछु ।” परमेश्वर स्वयं साथमा जानुहुने हुनाले अब मोशालाई इस्राएलीहरूको जिम्मा आफैले एक्लै बोक्नु नपर्नेभयो । यस विषयमा तिनी ढुक्क भए, तिनी निश्चिन्त बस्नसके । हृदयबाट एउटा ठूलो भार नै हटेर गयो । भजन १६:११ मा दाऊद भन्छन्, ‘‘तपाईंकै उपस्थितिमा आनन्दको भरपूरी छ । तपाईंको दाहिने बाहुलीमा सदा सर्वदाको निम्ति सुख छ ।”
उहाँको उपस्थितिको विश्रामभित्र नै हाम्रो निम्ति शान्ति, सुरक्षा, सफलता, आनन्द, ढुक्कपना, निश्चिन्ता, सन्तुष्टता, तृप्ति, स्वास्थ्य–तन्दुरुस्ती जस्ता सबै उत्तम कुराहरू राखिएका छन् । उहाँको उपस्थितिमा रहने मानिसको लागि उहाँले नै सबैकुराको प्रवन्ध मिलाइ दिनुहुन्छ । उहाँले त्यसलाई कुनै घटी अभावमा छोडि राख्नुहुन्न । दाऊदले पनि भजन २३:१ मा भन्दछन्, ‘‘परमप्रभु मेरो गोठालो हुनुहुन्छ, मलाई केही कुराको खाँचो हुँदैन ।” व्यवस्था २:७ मा लेखिएको छ कसरी परमेश्वरले उजाड स्थानको यात्राभरि ती इस्राएलीहरूको हेर विचार गर्नुभयो । चालीस वर्षभरि उहाँ तिनीहरूसँगै उजाड स्थानमा रहनु भयो अनि तिनीहरूलाई केही कुराको अभाव भएन । तिनीहरू भोकै, नाङ्गै भएनन्, तिनीहरूले स्वर्गदूतहरूको खाना खान पाए, चट्टानको पानी पिउन पाए । रोग बिमारले तिनीहरूलाई सताएनन्, शत्रुहरू तथा अरु जङ्गली जनावरहरूबाट पनि तिनीहरू सुरक्षित रहे । तिनीहरूका लुगाहरू र जुत्ताहरू पनि फाटेनन् । परमेश्वरले नै तिनीहरूको वास्ता गर्नुभयो, तिनीहरूलाई कुनै कुराको अभाव भएन । विश्रामको मुलुकको खास विश्राम वा तिनीहरूका लागि विश्रामको मुलुकमा नै राखिएको थियो तर उजाड स्थानमा पनि परमेश्वरको उपस्थितिमा तिनीहरूलाई विश्राम मिल्यो ।
प्रस्थान ३३:१५ मा मोशा उहाँलाई भन्छन्, “यदि तपाईंको उपस्थिति मसित गएन भने हामीलाई यहाँबाट उता नलानुहोस् ।” परमेश्वर तिनीहरूसँग नजानुहुने र उहाँको सट्टामा कुनै स्वर्गदूतलाई पठाउनुहुने कुरा कतिलाई त एकदमै मनपर्‍यो होला । भस्म गर्ने आगो जस्तो रापिलो परमेश्वरसँग भन्दा त बरु एउटा स्वर्गदूतसँग यात्रा गर्नु नै अति सजिलो हुन्छ भत्रे धेरैले सोचे होलान् । स्वर्गदूतलाई त जसो तसो मनाउन सकिन्छ भत्रे लाग्यो होला कतिलाई । तर मोशा आफैले चाहिँ परमेश्वरको उपस्थिति नै बढी रूचाएका थिए । परमेश्वर बिनाको दूध र मह बग्ने देशका प्रशस्त आशिषभन्दा त बरु परमेश्वरसँगको उजाड स्थानको थोरै सिमित आशिष नै तिनको निम्ति ज्यादै मनपर्दो थियो । तिनले परमेश्वरलाई भने, “तपाईं हामीसँग नजानुहुने भए हामी पनि प्रतिज्ञाको मुलुकमा जाने छैनौं । हामीलाई तपाईंसँगै यही उजाड स्थानमा बस्ने अनुमति दिनुहोस् । तपाईं बिना दूध र मह बग्ने देशमा बस्नु भन्दा त तपाईंसँग उजाडस्थानमा यहीँ बस्नु हाम्रो निम्ति असल हुनेछ ।” मोशालाई परमेश्वरको आशिषहरूले मात्र नपुग्नेभयो, तिनी परमेश्वरलाई नै चाहन्थे ! हामी नी ? परमेश्वरका आशिषहरूसँग नै सन्तुष्ट छौं कि हामी परमेश्वरको संगतिकै बढी चाहना गर्छौं ? हाम्रो निम्ति कुनचाहिँ ठूलो हो ।
दानहरू कि दाता ? परमेश्वरको आशिष कि आशिषको परमेश्वर ?
उहाको उपहार कि उहाको उपस्थिति ?
प्रस्थान ३३:१६ मा तिनी परमेश्वरलाई सोध्छन् “तपाईं हामीसितै नगएसम्म म र तपाईंका यी मानिसहरूले तपाईंको निगाह पाएका छौं भनेर हामीले कसरी जात्रे ? तपाईं हामीसितै जानुभएमात्र ता जानेछौं ।” परमेश्वर आफ्ना मानिसहरूसित नजानुभएको भए उहाँ तिनीहरूसँग रिसाउनुभएको, रूष्ट हुनुभएको, चित्त दुखाउनुभएको जस्तै देखिने थियो । तर उहाँ साथमा हुनुभएकोले उहाँ तिनीहरूसँग प्रसत्र नै हुनुहुन्छ भत्रे थाहा हुनेभयो । यूहत्रा ८:२९ मा येशू प्रभु भत्रुहुन्छ, “मलाई पठाउनु हुने मसँग हुनुहुन्छ । उहाँले मलाई एकलै छोड्नु भएको छैन, किनभने म सधैं उहाँलाई प्रसत्र तुल्याउने काम गर्दछु ।” हामीले परमेश्वरको संगतिको आशिष सधैं उपयोग गर्नु हो भने उहाँ जस्तो ज्योतिमा हुनुहुन्छ हामी पनि ज्योतिमा हिँड्नुपर्छ (१ यूहत्रा १:७), उहाँसँग हामी सधैं सबै कुरामा सहमत हुनुपर्छ (आमोस ३:३) र मात्र उहाँ हामीसँग हिँड्नुहुनेछ । १६ पदको अन्त्यमा मोशा यो पनि भन्छन्, “यसैले म र तपाईंका मानिसहरू पृथ्वीका सारा मानिसहरू देखि भित्रै हुनेछौं ।” जिउँदो परमेश्रको उपस्थिति हामीसँग रहेको कारणले नै हामी संसारका अरु मानिसहरूभन्दा बेग्लै भएका छौं । उहाँले हामीलाई पवित्र हुनालाई बोलाउनुभएको छ । १ पत्रुस १:१५–१६ मा हामीलाई बोलाउनुहुने परमेश्वर भत्रुहुन्छ, “तिमीहरू पवित्र होओ, किनभने म पवित्र छु ।”
बाइबलमा पवित्र हुनु भनेकोचाहिँ शुद्ध हुनु वा चोखो हुनु भनेको मात्र होइन तर परमेश्वरको निम्ति अलग गरिनु हो, अरुभन्दा बेग्लै हुनु हो । परमेश्वरको निगाह पाएर उहाँको पवित्र उपस्थितिमा जिउने मानिसहरू उहाँजस्तै संसारका अशुद्धताबाट, अपवित्रताबाट अलग भएर बस्नुपर्छ । हामी संसारमा छौं तर हामी संसारका होइनौं । पवित्रतामा जीवन बिताउने शक्ति दिनलाई नै परमेश्वर पिताले हामीलाई पवित्र आत्मा दिनुभएको छ । उहाँकै नियन्त्रणमा रहेर हामी पवित्र भएर जिउन सक्छौं ।
परमेश्वर भन्दैहुनुहुन्छ, “२०१३ सालमा पनि मेरो उपस्थिति तिमीहरूसग जानेछ र म तिमीहरूलाई विश्राम दिनेछु ।”