ख्रीष्टस आयो ! – पाष्टर डा. राजेन्द्र रोगोंग

ख्रीष्टमस(बडादिन)को महिना सुरू भयो । ख्रीष्टयनहरूको चाड । साना केटाकेटीदेखि बुढापाकाहरूको हृदयमा एक प्रकारको उमंगको लहर सुरू हुन्छ । नयाँ लुगाफाटा लगाउने, घर सफासुग्घर गर्ने वा रङरोगन गर्ने अथवाझिलीमिली गर्ने र केही मीठा मसिना खाई रमाइलो गर्ने रहर हुन्छ । वर्तमान संसार विशेषतः विकसित मुलुकहरूमा यसको प्रतिक्षा गरिन्छ तर यसको मूल उद्देश्य व्यापारमा केन्द्रित रहेको पाइन्छ ।

ख्रीष्टमस इसाईहको चाड हो । प्रभु येशू ख्रीष्टको जन्मोत्सवको उपलक्ष्यमा यो चाड मनाइन्छ । यस्ता चाडहरू मनाउँदा अक्सर चाड मनाउने कुरातिर हाम्रो ध्यान जान्छ र कसको जन्मोत्सव र किनखुशियाली भन्ने कुरातिर हामी त्यति सोच्दैनौं ।

प्रभु येशू ख्रीष्टको जन्म हामी सामान्य मानिसको जस्तो आकस्मिक रूपमाभएको होइन । उहाँको जन्महुँदा स्वर्गदुतद्वारा यस्तो घोषणा भएको थियो, “… नडराओ, किनभने हेर, म तिमीहरूलाई बडो आनन्दको सुसमाचार सुनाउँछु,जो सबै मानिसहरूको निम्ति हुनेछ । आज दाऊदको शहरमा तिमीहरूका निम्ति एक जना मुक्तिदाताको जन्मभएको छ, जो ख्रीष्ट प्रभु हुनुहुन्छ” (लूका २ः१०–११) ।

उहाँ मानिसहरूको मुक्तिदाता र प्रभुको रूपमा जन्मनुभएको छ । बाइबल धर्मशास्त्र अनुसार परमेश्वरले मानिसलाई आफ्नै स्वरूपमा बनाउनु भयो पहिलो मानिस र उनकी श्रीमती परमेश्वरकै स्वरूपमा पाप रहित थिए । तर यो अवस्था धेरै दिनसम्म रहन सकेन । उनीहरू बस्ने गरेको बगैंचा हरियाली र सुन्दर थियो जहाँ परमेश्वर स्वयं ती मानिसहरू, आदम र हव्वासँग बेलुकीपख समय बिताउन आउनुहुन्थ्यो । परमेश्वरले उनीहरूलाई निर्णय गर्ने स्वतन्त्रता ९ँचभभमयm या ऋजयष्अभ० दिनुभएको थियो । बगैंचामा उनीहरू सबै कुरा गर्न सक्थे केवल एउटै मात्र निषेधित आज्ञा थियो, “… बगैंचाका सबै रूखको फल तैंले सङ्कोच नमानी खाए हुन्छ, तर असल र खराबको ज्ञान दिने रूखको फल चाहिँ नखानू, किनभने जुनदिन तैंले त्यो खान्छस् तँ निश्चय मर्नेछस्” (उत्पत्ति २ः१६–१७) । परमेश्वरको विरोधी शैतानले छल गरी सर्पको रूपमा आएर हव्वालाई निषेधित फल खान उक्सायो । उसको तर्क थियो ‘तिमीहरूले यो फल खायौ भने तिमीहरू परमेश्वरसरह हुनेछौ ।’ फल हेर्नमा राम्रो र त्यसबाट फाइदा हुने देखिएकोले पहिले हव्वाले र पछि आदमले खाए । उनीहरूले परमेश्वरको आज्ञा उल्लङ्घन गरे ।

परमेश्वरले यो कुरा थाहापाउनुभयो र आदम, हव्वालाई त्यो सुन्दर बगैंचाबाट निकालिदिनुभयो । आदम र हव्वा परमेश्वरको उपस्थितिबाट बाहिर निकालिए । अर्थात् उनीहरूको मृत्यु भयो । शारीरिक रूपले मरेनन् तर आत्मिकी रूपमा मरे । परमेश्वरको आज्ञा उल्लङ्घन गरेको नतिजा उनीहरूको मृत्यु भयो साथै परमेश्वरले उनीहरूलाई सृष्टि (संसार) माथि दिनुभएको अधिकार शैतानले खोसेर लग्यो । उनीहरू शैतानको प्रभावमुनिजिउनु पर्‍यो । तर परमेश्वरले मानिसहरूलाई त्यत्तिकै छोडनुभएन । एउटा
अचम्मको प्रतिज्ञा दिनुभयो । श्रापदिने क्रममा परमेश्वरले शैतानलाई भन्नुभयो, “तेरो र स्त्रीको सन्तानको बीच दुश्मनी हालिदिनेछु । त्यसले तेरो शिर कुच्याउनेछ, तैंले त्यसको कुर्कुच्चा डस्नेछस्”
(उत्पत्ति ३ः१५) ।

स्त्रीको उनै सन्तान प्रभु येशू ख्रीष्ट हुनुहुन्छ । येशू ख्रीष्ट परमेश्वरको उद्देश्य पूरा गर्न संसारमामानिसको रूप लिई आउनुभयो ।

पुरानो करारमा इस्राएलीहरूको इतिहासका घटना क्रमहरूको वर्णन गरिएको छ । योसेफको कारण उनीहरू मिश्र देशमा बस्न थाले । सुरुमा सत्तरी जना गएका थिए र चार सय वर्षभन्दा धेरै त्यहाँ बसे । त्यहाँ नै उनीहरूको सानो परिवार एउटा जाति बन्नपुग्यो । योसेफ इतिहास भैसकेका थिए यसकारण त्यहाँ शासकहरूले इस्राएलीहरूलाई मिश्रमा दास बनाएर राखे । छुटकाराको निम्ति चढाइएको प्रार्थना परमेश्वरले सुन्नुभयो, मोशा र हारूनलाई मिश्रमा पठाउनुभयो, परमेश्वरले उनीहरूलाई चलाउनुभयो र अनेकौं आश्चार्यकर्मद्वारा इस्राएलीहरूलाई मिश्रीहरूको बन्धुवाइबाट छुट्कारा दिनुभयो । मिश्रबाट निस्कने रात परमेश्वरले इस्राएलीहरूको निमित्त एउटा चाडको स्थापनागर्नुभयो । यो चाड निस्तार चाड थियो । त्यो चाड मनाउन प्रत्येक परिवारले भेंडा वाबाख्राको पाठो मारी त्यसको रगत ढोकाको चौकोस र माथिल्लो भागमा लगाउनु पथ्र्यो । मारेको पाठोको मासु पोलेर, खमिर नहालेको रोटी र तिते सागका साथ खानु पथ्र्यो
(प्रस्थान १२ अध्याय)। त्यो रात परमेश्वर मिश्रबाट जानुहुने थियो । रगत लगाएको घरलाई नाघेर जानुहुने र रगत नलगाएको घर-परिवारका मानिस र पशुहरूको जेठोलाई मार्ने कुरा परमेश्वरले बताउनुभयोे । रगत पापकोे क्षमाको लागि सट्टा बलिको संकेत थियो ।

मिश्रबाट निस्केपछि परमेश्वरले मोशाद्वारा व्यवस्था दिनुभयो । पापक्षमाको निमित्त पशुहरूको बलि साथै अन्नबलि र विभिन्न आज्ञाहरू दिनुभयो (प्रस्थान १९ अध्याय देखि व्यवस्था सम्म) । परमेश्वरले इस्राएलीहरू सित पाप क्षमाको करार बाँध्नुभयो र यसलाई पक्कागर्न पशुहरूको रगत बगाउनु पर्ने भयो । यसलाई मोशाको व्यवस्था वा व्यवस्था भनिन्छ ।

तर यो व्यवस्थाले परमेश्वरले इच्छा गर्नुभएको कुरा पूरा भएन । पुरानो वा पहिलो आज्ञा कमजोर र बेकामको भयो । “किनकि व्यवस्थाले केही कुरा सिद्ध भएन” (हिब्रू ७ः१८–१९) ।

परमेश्वरले मानिसहरूलाई त्यसै छोड्नु भएन । उहाँले उनीहरूलाई प्यार गरिरहनुभयो, यसैले उहाँले आफ्नो एक्लो छोरो येशू ख्रीष्टलाई संसारमा पठाउनुभयो (यूहन्ना ३ः१६) । “… पापै नचिन्नुहुनेलाई परमेश्वरले हाम्रा खातिर पाप बनाउनुभयो” (२ कोरिन्थी ५ः२१) । ख्रीष्ट येशू पवित्र आत्माद्वारा मरियम देखि जन्मनुभयो । उहाँ सिद्ध मानिस हुनुहुन्थ्यो । उहाँ साधारण मानिस झैँ जिउनुभयो, हामी सबै कुरामा परीक्षित हुनुभयो तर पनि निष्कलङ्क रहनुभयो (हिब्रु ४ः१५) । प्रभु येशू ख्रीष्ट मात्र मानिसको पापको प्रायश्चितको निम्ति उचित मानव हुनुहुन्थ्यो ।

यद्यपि यहूदाको धोखा, धर्मगुरुको शत्रुता, पिलातसका अन्यायद्वारा ख्रीष्टलाई क्रूसमा चढाइयो र वास्तवमा यसको पछि शैतानको हात थियो । उसले “स्त्रीको सन्तानको कुर्कुच्चा” डस्यो तर परमेश्वरले यो सबै हुन दिनुभयो । उहाँँले निस्तार चाडको आधारमा बनेको नयाँ करारलाई आफ्नो पुत्रको रगतद्वारा नयाँ करार स्थापना गर्नुभयो । येशूले पुरानो करार वाव्यवस्थालाई आफूमा लिई परमेश्वरको नियम पापको ज्याला मृत्यु पूरा गर्नुभयो । तर उहाँ मृत्युमै रहनुभएन । मृत्युलाई पातालमै छोडी उहाँ विजय साथ पुनरुत्थान हुनुभयो ।

यर्मिया ३१ः३१ मा भएको प्रतिज्ञा परमेश्वरले येशू ख्रीष्टद्वारा पूरा गर्नु भयो, “… किनकि म तिनीहरूका अपराधहरू क्षमा गर्नेछु, र म तिनीहरूका पाप फेरि कहिल्यै सम्झने छैन ।” यसै कुरालाई हिब्रूका लेखकले पनि समर्थन गरेका छन् (हिब्रू ८ः१२) ।

उहाँ हाम्रा पाप क्षमा गर्न मात्र होइन तर हाम्रा प्रभु बन्न समेत आउनुभयो त्यसैले हामी उहाँलाई मुक्तिदाता मात् रहोइन तर प्रभु भनी स्वीकार गर्छौं र घोषणा गर्दछौं ।